Εἰσπήδησις (κοινῶς ῥεσάλτον).

Ὁ ὅρος «εἰσπήδησις» συναντᾶται καὶ εἰς τὸ Κανονικὸν (ἐκκλησιαστικὸν) Δίκαιον.
Ὅταν μία ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή, π.χ. ἕνα Πατριαρχεῖον ἐπιχειρῇ δράσεις ἐντὸς τοῦ «κλίματος» μιᾶς ἄλλης αὐτοκεφάλου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς.
Π.χ. ὅταν «ἀναγνωρίζῃ» καὶ συνάπτῃ ἰσοτίμους σχέσεις μὲ κάποιον ἐκκλησιαστικῶς διοικητικὸν μόρφωμα, τὸ ὁποῖον ἐμφανίζεται ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς δικαιοδοσίας μιᾶς ἄλλης ἐκκλησιαστικῶς νομίμου διοικητικῆς ἀρχῆς.
Εἰσπηδήσεις ἔχομε καὶ εἰς τὸν Τεκτονισμόν, ὅταν π.χ. μιὰ μεγάλη στοὰ ἱδρύῃ στοὰν κειμένην γεωγραφικῶς ἐντὸς τῶν διοικητικῶν ὁρίων μιᾶς ἄλλης. Ἐπίσης ὅταν ἡ τεκτονικὴ ἀρχὴ κάποιου «Τύπου» Α, παρεμβαίνῃ κατὰ τρόπον ἀσύμβατον πρὸς τὸ ἀντικείμενον καὶ τὴν τυπολογίαν της εἰς τὰ δρώμενα ἐντὸς ἑνὸς «Τύπου» Β, κατὰ τρόπον ὁ ὁποῖος δύναται νὰ παραγάγῃ de facto ἀποτελέσματα καθοριστικῆς φύσεως ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν ἀντίληψιν νομιμότητος τοῦ «Τύπου» Β.
Ἡ εἰσπήδησις ὡς ἐνέργεια, τραυματίζει τὰς σχέσεις μεταξὺ τῶν μελῶν τῶν δύο δικαιοδοσιῶν καὶ ἀποτελεῖ αἰτίαν περαιτέρω διαμαχῶν καὶ διχονοίας, ἀκόμη καὶ ὅταν ἐπιχειρῆται ὑπὸ τὸ (σύνηθες) πρόσχημα τῆς ἀποκαταστάσεως κάποιας νομιζομένης νομιμότητος.