Εἰσπήδησις (κοινῶς ῥεσάλτον).

Ὁ ὅρος «εἰσπήδησις» συναντᾶται καὶ εἰς τὸ Κανονικὸν (ἐκκλησιαστικὸν) Δίκαιον.
Ὅταν μία ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή, π.χ. ἕνα Πατριαρχεῖον ἐπιχειρῇ δράσεις ἐντὸς τοῦ «κλίματος» μιᾶς ἄλλης αὐτοκεφάλου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς.
Π.χ. ὅταν «ἀναγνωρίζῃ» καὶ συνάπτῃ ἰσοτίμους σχέσεις μὲ κάποιον ἐκκλησιαστικῶς διοικητικὸν μόρφωμα, τὸ ὁποῖον ἐμφανίζεται ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς δικαιοδοσίας μιᾶς ἄλλης ἐκκλησιαστικῶς νομίμου διοικητικῆς ἀρχῆς.
Εἰσπηδήσεις ἔχομε καὶ εἰς τὸν Τεκτονισμόν, ὅταν π.χ. μιὰ μεγάλη στοὰ ἱδρύῃ στοὰν κειμένην γεωγραφικῶς ἐντὸς τῶν διοικητικῶν ὁρίων μιᾶς ἄλλης. Ἐπίσης ὅταν ἡ τεκτονικὴ ἀρχὴ κάποιου «Τύπου» Α, παρεμβαίνῃ κατὰ τρόπον ἀσύμβατον πρὸς τὸ ἀντικείμενον καὶ τὴν τυπολογίαν της εἰς τὰ δρώμενα ἐντὸς ἑνὸς «Τύπου» Β, κατὰ τρόπον ὁ ὁποῖος δύναται νὰ παραγάγῃ de facto ἀποτελέσματα καθοριστικῆς φύσεως ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν ἀντίληψιν νομιμότητος τοῦ «Τύπου» Β.
Ἡ εἰσπήδησις ὡς ἐνέργεια, τραυματίζει τὰς σχέσεις μεταξὺ τῶν μελῶν τῶν δύο δικαιοδοσιῶν καὶ ἀποτελεῖ αἰτίαν περαιτέρω διαμαχῶν καὶ διχονοίας, ἀκόμη καὶ ὅταν ἐπιχειρῆται ὑπὸ τὸ (σύνηθες) πρόσχημα τῆς ἀποκαταστάσεως κάποιας νομιζομένης νομιμότητος.

Ἡ ὑποκρισία τῶν κρινόντων.

 

Ὅταν ὁ κρ.: ἀδ.: Χάρρυ Τρούμαν 33, ἀνέλαβε τὸν Ἀπρίλιον τοῦ 1945 ὡς 33ος Πρόεδρος τῆς Μεγάλης Δημοκρατίας τῶν ΗΠΑ, ὁ Πόλεμος εἰς τὴν Εὐρώπην ἐπερατοῦτο καὶ ἤδη ὁ σοβιετικὸς ἑταῖρος εἶχε λάβει θέσιν ἐπὶ τῆς τραπέζης τοῦ γεύματος τῶν ἐπινικίων, φέρων εἰς τὸν λαιμὸν τὴν πετσέταν καὶ κρατών τὰ ἀμερικανικῆς κατασκευῆς καὶ προελεύσεως μαχαιροπήρουνα, καταβροχθίζων γερμανικά, πολωνικά, βαλτικά, ῥουμανικὰ καὶ ἄλλα ἐδάφη καὶ λαούς.
Ὅμως ὁ Ἀμερικανὸς στρατιώτης, ὁ Ἀμερικανὸς φορολογούμενος, ἐκαλοῦντο «ὑπὸ τῆς Ἱστορίας» νὰ ἐκκαθαρίσουν τὴν κόπρον τῆς Ἀνατολῆς, μαχόμενοι περαιτέρω κατὰ τοῦ κτηνώδους στρατοκρατικοῦ μηχανισμοῦ τῆς Ἰαπωνίας.
Κατὰ τὴν ἄποψιν τῶν λογῆς καὶ γνωστῶν «ἀνθρωπιστῶν», αἱ ΗΠΑ ὄφειλον, χρωστάγανε νὰ ποῦμε, πέραν 420.000 νεκρῶν μέχρι τὸ 1945, νὰ προσφέρουν κι ἄλλο «κρέας» προκειμένου νὰ κλείσῃ τὸ δεύτερον ἀδηφάγον τέρας, τὸ ἰαπωνικὸν, τὸ αἱμοσταγές στόμα του.
Ἄν ἕνα ἄθλιον νησάκι ὡς ἡ Ἰβοζίμα μὲ ἕναν βράχον σὰν τὸ Γιβραλτάρ, «ἔφαγε» 26.000 Ἀμερικανοὺς ἐντὸς ἑνὸς μηνός, θέλει ἁπλὴν ἀριθμητικὴν διὰ νὰ καταλάβωμε ποῖος θὰ ἦτο ὁ λογαριασμὸς διὰ τὰ ὑπόλοιπα ἑκατοντάδες νησιὰ τοῦ Ἰαπωνικοῦ Ἀρχιπελάγους...
Κι ἐνῷ κατὰ τὸν πόλεμον αὐτόν, ὅπως καὶ εἰς κάθε ἄλλον πόλεμον, οὐδεὶς ποτὲ διενοήθη νὰ κατηγορήσῃ ἡγέτην ἐπειδὴ αὐτὸς χάριν τῆς νίκης καὶ τῆς οἰκονομίας τῶν ἐνόπλων πολιτῶν του, ἔκαμε χρῆσιν ΟΠΟΙΟΥ μέσου τοῦ παρέσχον οἱ «ἐπιστήμονες τοῦ ὀλέθρου», ὁ Πρόεδρος καὶ κρ.: ἀδ.: Χάρρυ Τρούμαν λοιδωρεῖται ὑπὸ τῶν πάντων σχεδὸν ἐπειδὴ ἐπέλεξε νὰ «κλείσῃ» τὸν πόλεμον, ἀνοίγοντας συνάμα τὴν Νέαν Ἐποχήν, ἀνήμερα τῆς Μεταμορφώσεως ( ! ) τοῦ Σωτῆρος τὸν Αὔγουστον τοῦ 45.
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ 1:
Ὁ ἀδ.: Χάρρυ Τρούμαν ἔχασε τὰς ἐπομένας ἐκλογάς ἔναντι τῶν Ῥεπουμπλικανῶν, ἐπειδὴ οἱ ἐξοπλιστικοὶ κολοσσοὶ τῶν ΗΠΑ ἐξηγριώθησαν πρὸ τοῦ καινοφανοῦς φαινομένου τῆς μεταπολεμικῆς μειώσεως τῶν ἐξοπλισμῶν, ἀποτέλεσμα τῆς Πυρηνικῆς Εἰρήνης...
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ 2:
Ὁ Ὁ ἀδ.: Χάρρυ Τρούμαν, παραμένει ἕνα ἐκ τῶν πλέον μισητῶν προσώπων διὰ τὸν «προοδευτικὸν» Ἕλληνα, ὡς βασικὸς συντελεστὴς τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ (λεγόμενος) Ἐμφύλιος Πόλεμος ἐτερματίσθη μόνον ἕξι ἔτη μετὰ τὴν πτῶσιν τοῦ Βερολίνου, στερήσας τὴν δυνατότητα εἰς «κάποιους» τῆς διαπράξεως κι ἄλλων ἐκ τῶν γνωστῶν «ἡρωισμῶν»...
Ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναπαύῃ ὅπου κι ἄν βρίσκεται, μαζὶ μὲ τὴν ψυχούλα ἐκείνου τοῦ νταῆ ναυάρχου τῆς Ἀγγλίας, τοῦ καπετάν Κοδριγκτῶνος.
Κι ἄς λένε μερικοὶ ὅ,τι κατεβάζει ἡ γκλάβα τους...
ΜΟΥΣΙΚΗ:
«Μπούμ!» μὲ τὸν Charles Trenet.
https://www.youtube.com/watch?v=p0KWyWwVp0E

Δὸν Κιχῶτος.

Βεβαίως καὶ ὁ δὸν Κιχῶτος παρουσιάζει ὡς πρόσωπον ἰσχυρὰν συνάφειαν πρὸς τὸν ἰδεώδη τέκτονα, ἤ ἀκριβέστερον πρὸς τὸν ...μετατέκτονα.
Ἀκόμη προσπαθοῦν οἱ μεγάλοι ἀναλυταὶ τοῦ Θερβάντες νὰ διευκρινίσουν τὸ κατὰ πόσον ὁ ἱδαλγὸς τῆς Μάντσας «ἔστεκε στὰ συγκαλὰ» του, ἤ ὅπως ἐθεωρήθη ὑπὸ τῶν συγχρόνων του ἦτο ἕνα ἁπλοῦν θῦμα μιᾶς αὐθυποβλητικῆς ἰδεοληψίας του.
Διὰ τὸν τέκτονα κριτήν, δὲν ὑφίσταται ἀπόρριψις ἐκ μέρους τοῦ δόν Κιχώτου τῆς «πραγματικότητος». Ἡ πορεία του ἐντὸς τοῦ κόσμου τῆς «μεταϊπποτικῆς» Ἱσπανίας ἀποτελεῖ κατ᾿ οὐσίαν «τεκτονικὸν ἐγχείρημα», ἐπειδὴ αὐτὸς εἰσέρχεται φέρων τὰ «σκουριασμένα» ὅπλα τοῦ Ἐντίμου Παρελθόντος εἰς τὴν βέβηλον κοινωνίαν, ἀναζητῶν τὴν ἐπικράτησιν τοῦ «Δέοντος».
Δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ὁ δὸν Κιχῶτος, ἐλλείψει ὁμοειδῶν συντρόφων (δηλ. «ἀδελφῶν») καὶ «στοᾶς», ἐξ ἀνάγκης «στοὰν» του κάνει τὴν μελέτην τῶν παλαιῶν καταγραφῶν τοῦ ἰδεώδους κόσμου ποὺ ὁραματίζεται. Τοῦτο ἄλλωστε δὲν ἐπιτάσσει καὶ τὸ Τυπικὸν Μυήσεως τοῦ 18ου Σκωτικοῦ Βαθμοῦ;
Ποῖος εἶναι αὐτὸς ὁ κόσμος;
Ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι ὁ κόσμος τῆς Ἱσπανίας τῶν τυχοδιωκτῶν καὶ τῶν νεοπλούτων ποὺ προέκυψε μετὰ τὴν ἀποικιακὴν λεηλασίαν τοῦ χρυσοῦ τῆς Ἀμερικῆς.
Εἶναι ὁ κόσμος τῶν Hidalgos, τῶν Ἱδαλγῶν καθ᾿ ἡμᾶς. Ὅπου Ἱδαλγὸς σημαίνει τὸν εὐγενῆ ἄνδρα, ὁ ὁποῖος δὲν ἀπέκτησε τὴν διάκρισίν του μέσῳ καταγωγῆς, ἤ μέσῳ διαφόρων «βεβήλων» κριτηρίων.
Ἱδαλγοὶ εἰς τὴν μεταμεσαιωνικὴν Ἱσπανίαν καὶ Πορτογαλίαν, ὠνομάσθησαν οἱ πολεμισταὶ ἐκεῖνοι ποὺ συμετέσχον εἰς τὸν Ἀγῶνα τῆς Ἀνακτήσεως (Reconquista), ἥτοι εἰς τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Ἰβηρικῆς ἐκ τῆς κυριαρχίας τῶν «Ἀπίστων». Ἄνευ ἀναζητήσεως προσωπικοῦ κέρδους καὶ ὑστεροβουλίας.

ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ:
Ὁ φιλλέλην βασιλεὺς τῆς Βαυαρίας Λουδοβῖκος Α΄, εἶχε συμβουλεύσῃ τὸν υἱὸν του καὶ ἀείμνηστον βασιλέα μας Ὄθωνα, νὰ συστήσῃ κατὰ τὰ πρότυπα τοῦ Ναπολέοντος ἐν Γαλλίᾳ, μιὰν νέαν τάξιν εὐγενῶν, ἀπαρτιζομένην ὄχι ἐκ Φαναριωτῶν ὀσποδάρων καὶ Ἑπτανησίων «κόντηδων», ἀλλὰ ἐκ τῶν ἐν ζωῇ ἀκόμη σπουδαίων «Ἱδαλγῶν» - Πολεμιστῶν τῆς Ἀνεξαρτησίας.
Φυσικὰ αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ γίνῃ, τόσον ἐξ αἰτίας τῆς πρωίμου συνταγματικῆς τάξεως τῆς χώρας, τῆς ἀπαγορευούσης τοὺς τίτλους εὐγενείας, ὅσον καὶ ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς 3ης Σεπτεμβρίου 1843...

Μαρκάρισμα.

Ἕκαστον ἐξ αὐτῶν ἔπρεπε νὰ εἶναι ἁπλοῦν εἰς τὴν χάραξιν, ἀπαιτοῦν δύο, τρεῖς τέσσαρας τὸ πολὺ κινήσεις.
Ἐχρειάζετο μεγάλην προσοχήν, ὥστε νὰ μὴ συγχέηται πρὸς τὰ τῶν ἄλλων.
Ἔπρεπε ὁ καθείς, προτοῦ ἀποκτήσῃ τὸ δικαίωμα ἑνὸς δικοῦ του τέτοιου, νὰ τιμᾷ τὸν Μαΐστορά του χαράσσων ἑφ᾿ ἑνὸς ἑκάστου, ἤ ἀνὰ τακτὰ διαστήματα τοὺς δικοὺς του λίθους διὰ τοῦ ἑταιρικοῦ σήματος.
Τὰ χρόνια παρῆλθον. Ἔπαυσαν αἱ κρούσεις, αἱ λαξεύσεις, αἱ λειάνσεις.
Νέοι τέκτονες προέκυψαν. Αἱ χεῖρες των πολὺ θελκτικώτεραι ἔναντι ἐκείνων τῶν παλαιῶν.
Ἀλλ᾿ οἱ κανόνες τῆς χαράξεως δὲν ἤλλαξαν καὶ πολύ.
Ἁπλότης, ἀναγνωρισιμότης, ἐντιμότης.
(Ἔτσι θέλομε νὰ πιστεύωμεν!). 

Η ΕΙΚΩΝ:
Μερικὰ Σήματα (Marks) τῶν «Χειρωνακτῶν» ἀδελφῶν μας τοῦ Μεσαιῶνος. Ἀπ᾿ τὰ ἀββαεῖα τοῦ Φαῖρνες καὶ τοῦ Καρλάιλ, ἀπ᾿ τὸ ἡγουμενεῖον τῆς Βριδλιγκτῶνος καὶ τὸ φρούριον τῶν Ῥάγκλαν.
Παρατηρητέα ἡ διαφορὰ τῆς σημάνσεως τῶν τριῶν ἑκκλησιαστικῶν καθιδρυμάτων δι᾿ ἀρκετῶν σταυρομόρφων Σημάτων, ἀνηκόντων εἰς κατ᾿ ἀποκλειστικότητα Ναοδομικὰς Συντεχνίας. Ἀντιθέτως, τὸ κοσμικὸν κτῖσμα πέραν τοῦ «γαμμαδίου» - σβάστικας, δὲν φέρει Σήματα Ναοδομικῶν Συντεχνιῶν.
ΜΟΥΣΙΚΗ:
Μαρτίνου Λουθήρου: «Ein Feste Burg ist unser Gott» (Ἕνα κάστρον ἰσχυρὸν εἶναι ὁ Θεὸς μας). Πολεμικὸς ὕμνος τῶν Προτεσταντῶν τοῦ 15ου αἰῶνος. Kατὰ τὴν μουσικὴν ἐκδοχὴν τοῦ Ἰ.Σ. Μπάχ. (Ἀριθμὸς 80 τοῦ BWV).
https://www.youtube.com/watch?v=jn4zEYWjejA

Ὁ κ. Βιλιβάλδος Κώχ (1827-1905). Ἕνας Ἑταῖρος μακρὰς θητείας...

Ὁ Journeyman! Ἴσως ἡ πιὸ ἐνδιαφέρουσα μορφὴ τοῦ ἀρχαίου Συντεχνιακοῦ «Τεκτονισμοῦ».
Ἔχων περατώσῃ τὴν περίοδον μαθητείας του παρὰ τῇ Συντεχνίᾳ κάποιου Meister (Μαΐστορος), ἔχει δύο ἐπιλογάς.
Κατὰ τὴν πρώτην, παραμένει ἐντὸς τῆς «μητρικῆς» του Συντεχνίας, ἐργαζόμενος ὑπὸ τὸ σύνηθες καθεστὼς προστασίας. Ὕπνος, φαγητόν, ἔνδυσις, ἐργαλεῖα καὶ μηνιαία μισθοδοσία.
Κατὰ τὴν δευτέραν, ἐφοδιάζεται δι᾿ εἰδικοῦ «διαβατηρίου» ὑπογραφομένου ὑπὸ τοῦ Μαΐστορος καὶ περιοδεύει ἀπὸ τόπου εἰς τόπον προσκολλώμενος εἰς ἄλλας Συντεχνίας, λαμβάνων ΗΜΕΡΗΣΙΑΝ ἀντιμισθίαν («μεροκάματον»).
Δι᾿ αὐτὸ καὶ οἱ Ἀγγλοσάξωνες τὸν ἀπεκάλεσαν Journeyman (ἡμερήσιον). Ἐκ τοῦ γαλλικοῦ journée, προερχόμενον ἐκ τοῦ ὅρου τῶν ῥωμαϊκῶν Collegiorum: Diurnus (Αrtifex), ἤτοι Καθημερινὸς (Τεχνίτης).
Ὁ Journeyman δὲν ἀπελάμβανε τὴν θαλπωρὴν τῆς Συντεχνίας του βεβαίως, ἀλλὰ ἐνεπλούτιζε τὴν τέχνην του διὰ νέων ἐμπειριῶν, μανθάνων ὅσα ἠδύνατο -ἤ τοῦ ἐπετρέπετο νὰ μάθῃ-, ἐκ τῶν τεχνικῶν καὶ τῶν τεχνιτῶν ἄλλων Συντεχνιῶν.
Ἠδύνατο νὰ παραμείνῃ διὰ βίου Journeyman, ἤ -ἀφοῦ καταθέσῃ ἀριστοτεχνικὸν δοκίμιον εἰς κάποιαν Συντεχνίαν-, νὰ καταστῇ Μαΐστωρ (Διδάσκαλος), δυνάμενος πλέον νὰ συγκροτήσῃ αὐτοτελὲς σχῆμα διὰ τῆς προσλήψεως καὶ ἐκπαιδεύσεως ἄλλων μαθητευομένων τεχνιτῶν.
Πρόκειται διὰ πολὺ σπουδαῖον θεσμόν, ὁ ὁποῖος συνετέλεσε τὰ μέγιστα εἰς τὴν ἀνταλλαγὴν γνώσεων -καὶ κυρίως ἐμπειριῶν- μεταξὺ τῶν Συντεχνιῶν.
Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τὸν σύγχρονον «Θεωρητικὸν Τεκτονισμόν», θὰ ἠδύνατο νὰ ἐπαναφερθῇ «συμβολικῶς» ὁ θεσμός, διὰ τῆς καθιερώσεως μιᾶς μορφὴν περιοδειῶν τῶν Ἑταίρων εἰς ἄλλας στοὰς πρὸ τῆς ἀνόδου των εἰς τὸ Μ.: Δῶμα.
Ὁ Ἑταῖρος ποὺ ἔχει διατελέσῃ συνεπὴς Μαθητής καὶ ἔχει «περάσῃ» εἰς τὸν κατεχόμενον βαθμὸν χωρὶς γνωστικὰ κενά, δύναται νὰ ἀξιολογήσῃ καὶ νὰ «μεταφέρῃ» τὸ «κλίμα» ἄλλων στοῶν εἰς τὴν μητρικὴν του, ἔχων μιὰν καλυτέραν προσλαμβάνουσαν ἔναντι τοῦ Μαθητοῦ, χωρὶς πάλιν νὰ δύναται νὰ λάβῃ γνῶσιν τῶν στενῶς «ἐσωτερικῶν» θεμάτων τοῦ Μ.: Δώματος τῆς «φιλοξενούσης» αὐτὸν Στοᾶς.

Η ΕΙΚΩΝ:
Σελὶς ἐκ διαβατηρίου (Wanderbuch) τοῦ Journeyman τῆς Συντεχνίας τῶν Σχοινοποιῶν Wilibald Koch. Πρόκειται δι᾿ ἕνα τεῦχος ἐξ 75 σελίδων, ὅπου περιγράφονται αἱ μετακινήσεις του. Τὸ «διαβατήριον» περεδίδετο εἰς τὸν Μαΐστορα ποὺ τὸν προσελάμβανε καὶ παρελαμβάνετο κατὰ τὴν ἀποχώρησιν. Ὁ Μαΐστωρ πέραν τῶν τυπικῶν ἐγγραφῶν ἠδύνατο νὰ καταχωρήσῃ καὶ προσωπικὰς του ἐκτιμήσεις περὶ τὴν προσωπικότητα καὶ τὰς ἐργασιακὰς δεξιότητας τοῦ Journeyman.
Ἐκδοῦσα ἀρχὴ τοῦ «διαβατηρίου» ἦτο τὸ Βασίλειον τῆς Βυρτεμβέργης (!) καὶ μετὰ τὸ πέρας τῆς ὀκταετοῦς περιοδείας (1845-1853) τοῦ herr Koch εἰς 110 πόλεις τῆς Γερμανίας, τῆς Αὐστροουγγαρίας καὶ τῆς Ἑλβετίας, κατασκευάζοντος χιλιόμετρα σχοινιοῦ, αὐτὸ παρέμενεν εἰς χείρας του.

 

ΜΟΥΣΙΚΗ:
Der Wanderer (Ὁ Περιπλανώμενος). Χορωδιακὸν τοῦ Friedrich Silcher.
https://www.youtube.com/watch?v=EjBJpVPdpz0

Τὸ Μεγαλεῖον τῆς Συντεχνίας.

 Τὸ 1662 ὁ Ῥέμβρανδ ἱστορεῖ τὸ τελευταῖον μέγα καὶ πολυπρόσωπον ἔργον του.
«Οἱ Σύνδικοι τῆς Συντεχνίας τῶν Κλωστοϋφαντουργῶν», ἦτο μιὰ παραγγελία δι᾿ ἕνα συλλογικὸν πορτραῖτον τοῦ διοικητικοῦ συμβουλίου τῆς συντεχνίας.

Ἕξι ἐπιφανῆ μέλη τοῦ ἀκμάζοντος ἐμπορικοῦ καὶ μεταποιητικοῦ οἰκονομικοῦ ἱστοῦ τῶν Κάτω Χωρῶν, ἰδίᾳ δαπάνῃ παρήγγειλαν τὸ ἔργον.
Ἐξ ἀριστερῶν ἀπεικονίζονται οἱ, Jacob van Loon, Volckert Jansz, Willem van Doeyenburg, ὁ ἱππότης Frans Hendricksz Bel, ὁ Aernout van der Mye καὶ ὁ Jochem de Neve.
Ὁμοιομόρφως καὶ μελανειμόνως ἐνδεδυμένοι, ὡς ἐπεβάλετο ἐκ τῶν προτεσταντικῶν - εὐσεβιστικῶν ἀντιλήψεων, συγκεντρωμένοι πέριξ τραπέζης κεκαλυμμένης διὰ περσικοῦ τάπητος. Δύο ἀντικείμενα μόνον εἰκονίζει ὁ Ῥέμβρανδ. Τὸ μέγα κατάστιχον τῶν οἰκονομικῶν ἀπολογισμῶν καὶ τὸ καθαρῶς συμβολικὸν βαλάντιον τῶν ταμειακῶν διαθεσίμων εἰς χείρας τοῦ de Neve.

Νὰ σημειωθῇ μιὰ «τεχνικῆς» φύσεως λεπτομέρεια τοῦ πίνακος.

Ἡ ἄποψις αὐτοῦ. Ὁ καλλιτέχνης δώσας τὴν συγκεκριμένην κλίσιν εἰς τὸ τραπέζι, ἔχει κανονίσῃ ὥστε οἰ σύνδικοι νὰ μᾶς «βλέπουν» πάντα «ἀφ᾿ ὑψηλοῦ». Ὁ θεατὴς ἵσταται χαμηλώτερον αὐτῶν, ἀκόμη καὶ ἄν βάλῃ τὸν πίνακα εἰς τὸ πάτωμα.
Διὰ νὰ ὑπενθυμίζεται καὶ εἰς τὸν πλέον ἄφρονα ὅτι κάποια πρόσωπα, ὅπου κι ἄν τὰ βάλῃς, πάντα θὰ στέκουν εἰς ἕνα ὕψος ποὺ δὲν εἶναι εἰς τὸ χέρι σου μήτε νὰ τ᾿ αὐξήσῃς, μήτε νὰ τὸ μειώσῃς. Ὅπως καὶ κάποια ἀνοικτὰ βιβλία μπορεῖς νὰ τὰ βλέπῃς ἄνευ τῆς δυνατότητος νὰ τὰ διαβάσῃς...

Αἱ μορφαὶ ἀποπνέουν σοβαρότητα, ἐντιμότητα καὶ κύρος. Δυνάμεθα νὰ εἴπωμεν ὅτι ἑκάστη ἐξ αὐτῶν ἀπεικονίζει τὸ προσωπικὸν κύρος του εἰκονιζομένου, πλὴν ὅμως ὡς ὁμάς ἀποτυπώνουν τὸ κύρος καὶ τὴν ῥωμαλεότητα τῆς πανισχύρου Συντεχνίας.
Τοῦ σπουδαίου αὐτοῦ θεσμοῦ, ὅστις μετὰ τινας αἰώνας ἐξέπεσεν εἰς τὸν χυδαῖον συνδικαλισμόν.
Ἀλλ᾿ εὐτυχῶς! Τὸ πνεῦμα της ἐπέζησε καὶ ἐλαμπρύνθη εἰς «κάποιον» ἄλλον χῶρον, ἔτι πλέον ἱερὸν καὶ σπουδαῖον.
ΜΟΥΣΙΚΗ:
Μιὰ πανέμορφη σχεδὸν χορευτικὴ «Φαντασία» δι᾿ ἐκκλησιαστικὸν ὄργανον τοῦ Φλαμανδοῦ συνθέτου τῆς ἐποχῆς Ἀβραάμ φάν ντέν Κέρκχοφεν (Abraham van den Kerckhoven 1618 – 1701).
https://www.youtube.com/watch?v=9-ER0ALFZ1g

Νάθαν ὁ σοφός.

Αὐτὸ ποὺ δεσπόζει εἰς τὸ θεατρικὸν ἔργον τοῦ ἀδ.: Γκότχολδ Ἐφραὶμ Λέσσιγκ «Νάθαν ὁ Σοφός», εἶναι ὁ μῦθος τοῦ «μαγικοῦ δακτυλιδιοῦ».
Ὁ Λέσσιγκ ἐμυήθη τὴν 14ην Ὀκτωβρίου 1771 ἐν τῇ Σ. Στ.: «Εἰς τὰ Τρία Χρυσᾶ Ῥόδα» (Zu den drei Goldenen Rosen) ἐν Ἀνατ.: Ἁμβούργου.
Θερμὴ ἡ φιλία του πρὸς τὸν Πρῶσσον φιλόσοφον Μωυσῆν Μένδελσων, μιὰ φιλία τὴν ὁποίαν ὁ ἐγγονὸς τοῦ τελευταίου καὶ μέγας συνθέτης Φῆλιξ Μένδελσων-Βαρθόλδυ, ἐχαρακτήρισεν ὡς τὴν «πλέον ἀστράπτουσαν μεταφορὰν τοῦ πνεύματος τῆς θρησκευτικῆς ἀνεκτικότητος τοῦ Διαφωτισμοῦ».
Ἡ φιλία αὐτὴ καὶ ὁ Ἐλευθεροτεκτονισμός, θὰ ἐμπνεύσουν εἰς τὸν Λέσσιγκ, τὸ θεατρικὸν φιλοσοφικὸν του δρᾶμα «Νάθαν ὁ Σοφός».
Τὰ κύρια πρόσωπα τοῦ δράματος εἶναι τρεῖς ἐκπρόσωποι τῶν βιβλικῶν θρησκειῶν.
Νάθαν ὁ ῥαββῖνος, Σαλαδῖνος ὁ σουλτάνος καὶ ἕνας (ἀρχικῶς) ἀνώνυμος νεαρὸς Ἱππότης τοῦ Ναοῦ, αἰχμάλωτος τοῦ Σαλαδίνου.
Μιὰ φιλοσοφικὴ συζήτησις τῶν τριῶν, ὀξύνεται ὅταν ὁ σουλτάνος ἐρωτᾷ τὸν γερο-ῥαββῖνον «ποία ἐκ τῶν τριῶν θρησκειῶν εἶναι ἡ ἀληθής;».
Ὁ Νάθαν ἀφηγεῖται τὴν παραβολὴν ἑνὸς γέροντος πατέρα τριῶν υἱῶν καὶ κατόχου ἑνὸς μαγικοῦ δακτυλιδιοῦ, τὸ ὁποῖον καθιστᾷ ἀρεστὸν τὸν κάτοχόν του εἰς τὸν ...Θεόν.
Ἀφήνει ὡς κληρονομιάν τὸ πολύτιμον δακτυλίδι εἰς τὸν ἕνα πού κρίνει πὼς πρέπει νὰ τὸ ἔχει καὶ ἀπὸ ἕνα ἀντίγραφον εἰς τοὺς ἄλλους δύο, χωρὶς νὰ ἀποκαλύψῃ εἰς οὐδένα τὴν ταυτότητα τοῦ γνησίου.
Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ γέροντος, οἱ τρεῖς υἱοῖ φιλονεικοῦντες περὶ τὴν γνησιότητα τοῦ κειμηλίου, καταφεύγουν εἰς ἕνα σοφὸν γέροντα δικαστήν.
Αὐτὸς τοὺς λέγει ὅτι τὸ πραγματικὸν κατὰ τὸ παρελθόν, εἰς τὰ βάθη τῶν αἰῶνων, ὑπέστη πλαστογραφικὴν ἀντιγραφὴν διὰ ἄλλων δύο ὁμοίων.
Τὸ μόνον ποὺ τοὺς ἀπομένει εἶναι νὰ ζήσουν βίον τέτοιον, ὁ ὁποῖος ἐν τέλει θὰ τοὺς ὁδηγήσῃ εἰς τὴν λύσιν τοῦ μυστηρίου, ὅταν εὑρεθοῦν πρὸ τοῦ Θεοῦ.
H ΕΙΚΩΝ:
Μαυρίκιος Δανιήλ Ὀπενχάιμ.
Ὁ φιλόσοφος καὶ πολυεπιστήμων ἀδ.: Ἰωάννης Κάσπαρ Λαβατέρ, παρακολουθεῖ τοὺς ἀδ.: Λέσσιγκ καὶ Μένδελσων νὰ συζητοῦν παίζοντας σκάκι.

Ἕνα ὀνειρόδραμα.

Εἶχον τὴν τύχην νὰ πηγαίνω σχολεῖον ἐπὶ μιᾶς ἄλλης ἀντιλήψεως περὶ τὴν Παιδείαν ἐκ μέρους τῶν κυβερνώντων.
Οἱ τότε «ἀντιδραστικοὶ» κυβερνῆται μας, ἐθεώρουν ὅτι ἔπρεπε νὰ μᾶς ἀναγκάζουν νὰ μαθαίνωμε διάφορα «ἄχρηστα» πράγματα, προκειμένου ὁ νοῦς μας νὰ μὴν ἀπασχολῆται μὲ ἄλλα «χρήσιμα» καὶ ...«ἐπαναστατικά».
Εἰς τὴν 2αν Κλασσικοῦ Λυκείου, εἰς τὴν «νεκρή» γλῶσσαν τῶν Λατινικῶν, ἐδιδάχθημεν -τότε- τὸ «Ἐνύπνιον τοῦ Σκιπίωνος» (Somnium Scipionis), ἔργον τοῦ Μάρκου Τυλλίου Κικέρωνος.
Ἦτο ἕνα «ὀνειρόδραμα».
Τὸ 148 π.Χ. ὁ νεαρὸς χιλιάρχος Σκιπίων Αἰμιλιανός, δύο χρόνια πρὸ τῆς Ἁλώσεως τῆς Καρχηδόνος, ἐπισκέπτεται τὸν σύμμαχον τῆς Ῥωμαϊκῆς Δημοκρατίας, βασιλέα τῆς Νουμιδίας Μασανάσην.
Ἐκεῖ, μιὰν μαγικὴν βραδιάν, ὑπὸ τὸν καθαρὸν ἀφρικανικὸν ἀστερόεντα οὐρανόν, βλέπει εἰς ὅραμα τὸν παπποῦ του Σκιπίωνα τὸν Ἀφρικανόν, ὁ ὁποῖος τὸν ξεναγεῖ εἰς τὸ νεοπλατωνικὸν στερέωμα τῶν μαγικῶν συλλήψεων τῆς πορείας τῶν ψυχῶν πρὸς τὴν «καταστέρωσιν», τῆς ὀμορφιᾶς τῆς ἁρμονίας τῶν οὐρανίων σφαιρῶν καὶ τῶν ἁπλῶν κανόνων μιᾶς ζωῆς ἀφιερωμένης εἰς τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν ἀγάπην πρὸς τὴν Πατρίδα, ὡς ἑνὸς τόπου προσωρινῆς ἐγκαταβιώσεως τοῦ πολυτιμωτέρου στοιχείου τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, προτοῦ αὐτὸ ἑνωθῇ πρὸς τὴν Μεγάλην Συλλογικὴν Ψυχήν.
Ὅλα αὐτὰ τὰ εἶχον σχεδὸν λησμονήσει, προτοῦ μυηθῶ εἰς τὰ Τεκτονικὰ Μυστήρια.
Ἔκτοτε, ἡ τεκτονικὴ μου συνείδησις μὲ ἔχει ὁδηγήσῃ εἰς μίαν διαρκῆ μελέτην τοῦ «Ἐνυπνίου», κατὰ τρόπον ὁ ὁποῖος μὲ πείθει ὅτι -ὄντως- ὁ Τεκτονισμὸς δὲν ξεκινᾷ τὸ 1717 μ.Χ.
Τὸ «Ἐνύπνιον» ὑπὲρ πᾶν ἄλλον, ἀποτελεῖ ἕνα πράγματι ὀνειρικὸν ἀριστούργημα, τοῦ ὁποίου τὸ μεγαλεῖον δὲν μπορεῖς νὰ τὸ προσεγγίσῃς, ἄν δὲν σταθῇς μιὰν βραδιὰν σ᾿ ἕναν ἑρημικὸν τόπον, ἀφήνοντας τὴν φυσικὴν σου ὅρασιν νὰ περιπλανηθῇ εἰς τὸν ἀστερόεντα οὐρανόν.
Νιώθω τυχερὸς ὁσάκις κατὰ τὰς συνεδρίας τῆς Στοᾶς μου, ὁ οὐρανὸς τοῦ Ναοῦ μας μὲ τὰ ψεύτικα ἀστέρια του, ζωντανεύει καὶ τὸ βλέμμα χάνεται πέρα ἀπὸ αὐτὸν, εἰς ἕνα κόσμον διαρκοῦς ἐπαναγωγῆς τῶν ψυχῶν ἀπὸ τοῦ «κόσμου τούτου» εἰς τὰς σφαίρας τῶν Πλανητικῶν Κυρίων καὶ τοὔμπαλιν...
ΜΟΥΣΙΚΗ:
«Somnium Scipionis», Κ. 126 Τοῦ ἀδ.: Β.Α. Μότσαρτ.
Δραματικὴ Μονόπρακτος Σερενάτα.
Ἐγράφη εἰς ἡλικίαν 15 ἐτῶν καὶ ἀφιερώθη ἀργότερον εἰς τὸν «μαικήνα» του Ἀρχιεπίσκοπον-Κόμητα Κολλορέδο.
https://www.youtube.com/watch?v=zB8MzJbGd9s

Ἠθικὴ καὶ Αἰσθητική.

Ὁσάκις ἡ ἀδυναμία, ἡ ἐφεκτικότης, ἡ ἐπανάπαυσις, δὲν μᾶς ἀφήνουν νὰ ἀκολουθήσωμε τὴν φωνὴν τῆς Ἠθικῆς, ἔρχεται ἡ Αἰσθητικὴ νὰ προφυλλάξῃ τὴν ἀξιοπρέπειάν μας, δεδομένου ὅτι τὸ ἄηθες σπανίως τυγχάνει ΚΑΙ αἰσθητικῶς ἀποδεκτόν.
Ἄν πάλιν ὁμοῦ πρὸς τὴν χαλαρὰν ἀντίληψιν περὶ τὴν Ἠθικήν, στερούμεθα ΚΑΙ αἰσθητικοῦ αἰσθητηρίου, τότε μᾶς μένει ἕνα πρᾶγμα. 
Αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Ἡράκλειτος:
«Ἄξιον Ἐφεσίοις ἡβηδὸν ἀπάγξασθαι πᾶσι...».
Κοινῶς, «ἄντε νὰ πνιγῇς»...

Ὁ τῶν συμβόλων πολυμέτωπος ἀγών.

Κατ᾿ ἀρχὰς τὸ σύμβολον πρέπει νὰ καθιερωθῇ ὡς ταυτότης σημαίνοντος καὶ σημαινομένου εἰς ἕνα εὗρος ὑποκειμένων τέτοιο, ὥστε νὰ καταστῇ ὄντως σύμβολον.
Τουτέστιν, νὰ ἀνακαλῇ εἰς τὴν ἀντίληψιν ὄχι ἑνὸς-δύο ἀνθρώπων «κάτι» τὸ ὁποῖον θέλομε νὰ σημαίνῃ, ἀλλὰ εἰς πολλούς.
Ἄν αὐτὸ ἐπιτευχθῇ, ἔπεται ἕνας νέος ἀγών, σκληρότερος. Ἔπεται ἡ ἀνάγκη νὰ περιφρουρηθῇ ἡ ἀρχικὴ «ταυτότης» τοῦ συμβόλου, ὥστε νὰ μὴ μπορέσῃ κάποιος, εἴτε νὰ τὸ νοσφισθῇ δίδων εἰς αὐτὸ νέαν, ἐπιθυμητὴν εἰς αὐτὸν σημασίαν, εἴτε νὰ τὸ ἐξουδετερώσῃ.
Ὅπως καὶ νὰ τὸ δῇ κανείς, κάποια σύμβολα ἔχουν ἀρχὴν τῆς ζωῆς των καὶ ...θάνατον.
Ὑπάρχει ὁ φυσικὸς των θάνατος. Αὐτὸς ἐπέρχεται ὅταν τὸ σημαινόμενον ἑνὸς συμβόλου παύσῃ νὰ ὑφίσταται, ἄρα καὶ τὸ σύμβολόν του -μοιραίως- συναποθνήσκει.
Ὑπάρχει καὶ ἡ «δολοφονία» τῶν συμβόλων.

Αὐτὴ συντρέχει ὅταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἴτε θὰ ἔπρεπε νὰ τὰ χρησιμοποιοῦν, εἴτε νὰ τὰ προφυλλάσσουν, τὰ ἐγκαταλείπουν, τὰ κακοποιοῦν, τὰ ἀφήνουν ἕρμαια τῶν διαθέσεων τοῦ ὁποιουδήποτε.
Τότε ἔχομε τὸ φαινόμενον τοῦ «Ἀποσυμβολισμοῦ».
Ἀποσυμβολισμός: Ἐκ τῆς προθέσεως ΑΠΟ σημαινούσης τὴν ἀφαίρεσιν, τὴν ἀπόρριψιν (π.χ. ἀπολέπισις, ἀποδυνάμωσις) καὶ σύμβολον.
Δυστυχῶς, ἐπειδὴ ἡ ἰδία ἡ γλῶσσα ἀποτελεῖ κώδικα συμβόλων, παρακμάζει καὶ αἱ λέξεις -ὡς ἐπισημαίνῃ κι ὁ Θουκυδίδης- χάνουν τὴν πραγματικὴν των σημασίαν, ὅλοι μας σχεδὸν χρησιμοποιῶμεν τὸν ὅρον «ἀποσυμβολισμὸς» θέλοντες νὰ ἐκφράσωμε δι᾿ αὐτοῦ τὴν ἙΡΜΗΝΕΙΑΝ.
Ἑρμηνεία. Λέξις προερχομένη ἐκ τοῦ Ἑρμοῦ, ἐφόρου καὶ προστάτου πάσης κεκρυμμένης ἀληθείας.
Ἐξ᾿ οὗ καὶ ὁ Ἑρμητισμός.
(Μέρος σκέψεών μου ἐξ ὁμιλίας μου «Περὶ Συμβόλων» ἐν τῇ Στοᾷ μου πρὸ πολλῶν ἐτῶν).

Η ΕΙΚΩΝ:
Τὸ «Γαμμάδιον». Ἕνα ἱερόν, σπουδαῖον, πανάρχαιον καὶ βαρυσήμαντον σύμβολον. Ἀχρηστευθὲν, περιέπεσεν εἰς τὰς χείρας διαφόρων ἐγκληματιῶν, καθιστάμενον σύμβολον φρίκης, ὀλέθρου καὶ σκότους.

Ἀλάβανδα.

«...Σὰν θάρθῃ μάρμαρο, τὸ πιὸ καλό, ἀπὸ τ' Ἀλάβανδα, μ' ἁγίασμα τῶν Βλαχερνῶν θὰ βρέξω τὴν κορφὴ μου...».
Ἀπὸ τὸν «Μπολιβάρ» τοῦ Νίκου Ἐγγονοπούλου.

Ἀλάβανδα. Σήμερον ἕνα χωριὸ φέρον τὸ εὐγενὲς καὶ εὔηχον ὄνομα Ντονανγιούρτ.
Πόλις τῆς Καρίας ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ, παρὰ τῷ ποταμῷ Μαρσύᾳ, ὅστις φέρει σήμερον τὸ ἐπίσης ὡραῖον ὄνομα Τσινατσάυ.
Ἐκεῖ παρήγετο τὸ ἐκλεκτόν ἐρυθρὸν μάρμαρον, ἀστείρευτος πηγὴ πλούτου τῶν Ἀλαβανδέων, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς ἀμερίμνου καὶ τρυφηλῆς ζωῆς των ἀπεκλήθησαν οἱ Συβαρῖται τῆς Ἰωνίας.
Διὰ νὰ κολακεύσουν τοὺς Ῥωμαίους «ἀπελευθερωτὰς» των, ἔκτισαν «Ναὸν τῆς Ῥώμης» ὅπου κατ᾿ ἔτος τὴν ἐτίμων διὰ λαμπροῦ «φεστιβάλ».
Καὶ οἱ Ῥωμαῖοι, εὐγνώμονες κι ὁλόχαροι, ἐδώρησαν τὴν πόλιν εἰς τοὺς ...Ῥοδίους διὰ νὰ τοὺς κολακεύσουν.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Ἠ χαμέρπεια ἀνταμείβεται πάντοτε ...χαμερπῶς.

Ἡ τῶν μετάλλων κόπωσις.

Ὅρος τῆς μηχανικῆς, περιγράφων τὴν φθορὰν ἐκ τῆς χρήσεως εἰς ἥν ὑπόκεινται τὰ μέταλλα καθιστάμενα βαθμηδὸν ἀκατάλληλα πρὸς χρῆσιν.
Ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη κόπωσις μετάλλων. Οἰκτρωτέρα!
Εἶναι ἡ κόπωσις τὴν ὁποίαν προκαλοῦν τὰ «μέταλλα» εἰς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ -ὑποτίθεται- τὰ ἔχουν ἀπορρίψῃ.
Εἰς τὴν τεκτονικὴν μας πραγματικότητα, μᾶς δημιουργοῦν κόπωσιν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μεθ᾿ ὑπαρξιακοῦ πείσματος, ἐπανεισάγουν τὰ μέταλλα εἰς τὸ «γίγνεσθαι», ἀπασχολοῦντες μας διαρκῶς καὶ πεισμόνως μὲ τὰς διαρκεῖς των ὀχλήσεις, περιφέροντες τὴν μεταλλικὴν των φιγούραν urbi et orbi, ἐπισείοντες μεταλλικὰ πράγματα.
Καὶ πάντα ἐπιλήσμονες τοῦ ΔΙΚΟΥ των ῥόλου εἰς αὐτὰ τὰ ὁποῖα καταγγέλλουν δίκην Κάτωνος τοῦ Τιμητοῦ.
Ἐπιτέλους, κάποιος «δικὸς» των, ἄς τοὺς βοηθήσῃ λέγων εἰς αὐτοὺς ὅτι κάποια «πράγματα» ἐκ τῆς φύσεώς των εἶναι ῥυθμισμένα ἔτσι, ὥστε νὰ «τακτοποιῶνται» ΜΟΝΟΝ ἐντὸς τοῦ χώρου ὅπου ἀνήκουν.
Ἐκοπώθημεν ἀδ.: μου, ἀλλ᾿ ὄχι τόσον ὥστε νὰ «ἀδειάσωμε τὴν γωνιά» χάριν τῶν «μεταλλικῶν ἀνθρώπων».

Τὸ πᾱν ζῆ.

...Τὸ πᾱν ζῆ. Οὐδέν δημιουργεῑται. Οὐδέν καταστρέφεται. Ἡ θνητότης δὲν εἶναι ἤ φαινομενικόν ἀποτέλεσμα ἀπωλείας τῆς ἰσορροπίας.
Ὅ,τι καλοῦμεν θάνατον δὲν δύναται νὰ εἶναι ἤ μία τῶν πολλαπλῶν ἐκδηλώσεων τῆς ζωῆς.
Ἐκτὸς τῆς ἀτομικῆς μορφῆς, πᾶν ὅ,τι ὑπῆρξε καὶ θὰ ὑπάρξῃ εἶναι αἰώνιον.
Ἡ γέννησις δὲν εἶναι ἤ σχετικὴ ἀφετηρία. Ὁ θάνατος σχετικόν τέλος. Ἀμφότερα δέ ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς, ἥτις δὲν ἔχει ἀρχήν οὐδέ τέλος. Ὁ θάνατος εἶναι ἡ ἔναρξις μιᾶς νέας ζωῆς.
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει δικαίωμα ἐπί τῆς ἀθανασίας. Τὸ δικαίωμα τοῦτο ἐπιβάλλει εἰς αὐτόν τό καθῆκον νά τήν κατακτήσῃ δι᾿εὐρύθμου χρήσεως ὅλων τῶν ἰδιοτήτων, αἵτινες ἐνυπάρχουν ἐν αὐτῷ...

Στῆλαι καὶ Κοιλάδες.

Εἰς τὸν Συμβολικὸν Τεκτονισμὸν εὑρισκόμεθα καθήμενοι παρὰ τὰς Στήλας. Εὐθὺς ὡς προαχθῶμεν εἰς τὸν 4ον Βαθμὸν τοῦ Ἀρχαίου & Ἀποδ. Σκωτικοῦ Τύπου εὑρισκόμεθα -ὡς διὰ μαγείας- εἰς τὰς Κοιλάδας.
Ὅπου Κοιλὰς ἐστι τόπος ἀναπεπταμένος διαρρεόμενος ὑπὸ τινος ποταμοῦ.
Ἄν δὲν ὑπάρχῃ ποταμός, τότε δὲν ὑφίσταται κοιλάς, ἀλλὰ πεδιάς.
Δι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Σκωτικὴ τυπολογία χαρακτηρίζει τὴν Κοιλάδα διὰ τοῦ ὀνόματος ἑνὸς ποταμοῦ.
Οὕτω π.χ. λέγομεν Σ. Στ.: Τελ.: «............» ἐν Κοιλάδι Ἰλισσοῦ.
Εἰς παλαιὰ πρακτικὰ τῆς στοᾶς μου (Προμηθεύς), ἱδρυθείσης τῷ 1906 ὑπὸ τῆς τότε Μεγ.: Ἀνατ.:, διαβάζομεν «Ἐν Κοιλ.: Ἰλισσοῦ ΚΑΙ ἐν Ἀνατ.: Ἀθηνῶν».

Διατὶ ἡ ἀπὸ Τύπου εἰς Τύπον ἀλλαγὴ αὕτη;
Πέραν τῆς διοικητικῆς ἀνάγκης μιᾶς «διακριτότητος» τῶν δύο τεκτονικῶν δικαιοδοσιῶν, Μεγάλης Στοᾶς καὶ Ὑπάτου Συμβουλίου, ὑπάρχει ἄραγε καὶ κάποια εἰδοποιὸς διαφορὰ ἐπὶ καθαρῶς φιλοσοφικοῦ ἐπιπέδου;
Νομίζω πώς ναί!
Αἱ Στῆλαι εἶναι δομικὰ στοιχεῖα. Καὶ ἐν τῇ δομικότητί των συνάδουν πρὸς τὸν συμβολικὸν χαρακτῆρα τοῦ Συμβολικοῦ Τεκτονισμοῦ.
Ὅλα ἐν τῷ Συμβολικῷ Τεκτονισμῷ ἔχουν δομικὸν χαρακτῆρα. Αἱ Στῆλαι, οἱ Στῦλοι, τὸ Μωσ.: Δάπεδον, αἱ βαθμίδες τῆς Ἀνατ.:, ὁ Τάπης.
Ἐδῷ, ἐν τῷ συμβολικῷ Ναῷ, ὁ τέκτων εὑρισκόμενος ἐντὸς ἑνὸς προστατευμένου - ἐστεγασμένου αὐστηρῶς περιβάλλοντος, μυεῖται διαρκῶς εἰς τὰ μυστήρια μιᾶς «δεδομημένης» στοᾶς, χρώμενος τῶν συμβόλων.
Ἐδῷ δέχεται τὴν ἐντολὴν μιᾶς μεταβάσεως εἰς τὴν Φύσιν, ἀφοῦ «κατερχόμενος εἰς τὰ βάθη τῆς συνειδήσεως», ἐκκαθαρίσῃ πᾶσαν ἠθικὴν καὶ γνωσιολογικὴν ἐκκρεμμότητα τοῦ πρωτογενοῦς του ὄντος.
Ἡ μετάβασίς του εἰς τὸν Σκωτικὸν Τύπον, συμβολικῶς ἀποτελεῖ μετάβασιν πρὸς τὸν εὑρύτερον Ναὸν τῆς Φύσεως.
Ὡς Διδάσκαλος τῶν βαθμῶν 4-14 θὰ εὑρεθῇ ἐκτὸς στοᾶς, προκειμένου νὰ «ξεκαθαρίσῃ» τὰς ἐκκρεμμότητας τοῦ Χιραμικοῦ Δράματος.
Διότι μπορεῖ ὁ Διδ.: Χιράμ νὰ ἀνεστήθη, ὅμως οἱ ἀχρεῖοι φονεῖς του κυκλοφοροῦν ἀκόμη ἐλεύθεροι.
Ὡς περιστυλιακὸς Ἱππότης Ῥοδόσταυρος, ἐντέλλεται νὰ ἐξαπολυθῇ πρὸς τὴν κοινωνίαν, προκειμένου νὰ τὴν θεραπεύσῃ.
Ὡς Ἱππ.: τοῦ Ἡλίου κυριολεκτικῶς «ἐκτοξεύεται» εἰς συμπαντικὰς τροχιὰς καὶ διαπλανητικὰς ἀφιξαναχωρήσεις, προκειμένου νὰ καταστῇ δωρεοδόχος τῶν Πλανητικῶν Κυρίων.
Ὁ Σκωτικὸς Τύπος -νομίζω-, ἐπιλέγει τὰς Κοιλάδας ὡς τόπον δράσεως, ὄχι ἐκ προθέσεως μιᾶς διακρίσεώς του ἔναντι τοῦ Συμβολικοῦ Τύπου, ἀλλὰ πρὸς ἐμπέδωσιν τῆς ἀληθείας τοῦ ὅτι κινούμεθα πλέον ἐντὸς τοῦ ἐκτὸς Συμβ.: Στοᾶς κόσμου.
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ:
Βλέπων ἐσχάτως διαφόρους προσπαθείας τινῶν πάνυ άγαπητῶν μας ἀδελφῶν, ὅπως «ἐπιλύσουν» θέματα τυπικῆς σημασίας περὶ τὸν Σκωτικὸν Τύπον, μέσῳ διαδικασιῶν ἥκιστα ἀνηκουσῶν εἰς τὸ συμπαντικὸν κλίμα του, εἴτε προσφεύγοντες εἰς μηχανισμοὺς «τοῦ Κόσμου τούτου», εἴτε εἰς διαφόρους βλακώδεις καὶ βεβήλους «διοικητισμούς», θλίβομαι καὶ λυποῦμαι.
Πολλῷ μᾶλλον, ὡς -ἀνενεργὸς πλέον- ΤΕΚΤΩΝ Ἱππότης τοῦ Ναοῦ, ἐνθυμούμενος τὴν τύχην τοῦ Μεγαθύμου Τάγματος, ὅτε οἱ ἐπίβουλοι καὶ ἀχρεῖοι ἐχθροί του, προκειμένου νὰ τὸ καταστρέψουν, συνεπικουρούμενοι ὑπὸ ἐπιόρκων μελῶν του, τὸ προσήγαγον πρὸ τοῦ βεβήλου κριτηρίου τῆς βασιλικῆς (κρατικῆς) ἐξουσίας.
Οἱ ἄνθρωποι τῶν Μυστηρίων ἔχουν τὸ ἐθιμικὸν δικαίωμα μιᾶς «Ἱερᾶς Ἑτεροδικίας», τοὐτέστιν κρίνονται ἄν ὄχι ΑΥΤΟΔΙΚΩΣ τοὐλάχιστον ΑΥΤΟΤΕΛΩΣ.
Ὅσοι δὲν τὸ καταλαβαίνουν, ἀπεργάζονται ἕναν ὄλεθρον, ὁ ὁποῖος, πρωτίστως, ἔσεται ΔΙΚΟΣ των.
Η ΕΙΚΩΝ:
Adolf Hirémy-Hirschl. «Ψυχαὶ ἐν Κοιλάδι Ἀχέροντος».