Ὁ τῶν συμβόλων πολυμέτωπος ἀγών.

Κατ᾿ ἀρχὰς τὸ σύμβολον πρέπει νὰ καθιερωθῇ ὡς ταυτότης σημαίνοντος καὶ σημαινομένου εἰς ἕνα εὗρος ὑποκειμένων τέτοιο, ὥστε νὰ καταστῇ ὄντως σύμβολον.
Τουτέστιν, νὰ ἀνακαλῇ εἰς τὴν ἀντίληψιν ὄχι ἑνὸς-δύο ἀνθρώπων «κάτι» τὸ ὁποῖον θέλομε νὰ σημαίνῃ, ἀλλὰ εἰς πολλούς.
Ἄν αὐτὸ ἐπιτευχθῇ, ἔπεται ἕνας νέος ἀγών, σκληρότερος. Ἔπεται ἡ ἀνάγκη νὰ περιφρουρηθῇ ἡ ἀρχικὴ «ταυτότης» τοῦ συμβόλου, ὥστε νὰ μὴ μπορέσῃ κάποιος, εἴτε νὰ τὸ νοσφισθῇ δίδων εἰς αὐτὸ νέαν, ἐπιθυμητὴν εἰς αὐτὸν σημασίαν, εἴτε νὰ τὸ ἐξουδετερώσῃ.
Ὅπως καὶ νὰ τὸ δῇ κανείς, κάποια σύμβολα ἔχουν ἀρχὴν τῆς ζωῆς των καὶ ...θάνατον.
Ὑπάρχει ὁ φυσικὸς των θάνατος. Αὐτὸς ἐπέρχεται ὅταν τὸ σημαινόμενον ἑνὸς συμβόλου παύσῃ νὰ ὑφίσταται, ἄρα καὶ τὸ σύμβολόν του -μοιραίως- συναποθνήσκει.
Ὑπάρχει καὶ ἡ «δολοφονία» τῶν συμβόλων.

Αὐτὴ συντρέχει ὅταν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἴτε θὰ ἔπρεπε νὰ τὰ χρησιμοποιοῦν, εἴτε νὰ τὰ προφυλλάσσουν, τὰ ἐγκαταλείπουν, τὰ κακοποιοῦν, τὰ ἀφήνουν ἕρμαια τῶν διαθέσεων τοῦ ὁποιουδήποτε.
Τότε ἔχομε τὸ φαινόμενον τοῦ «Ἀποσυμβολισμοῦ».
Ἀποσυμβολισμός: Ἐκ τῆς προθέσεως ΑΠΟ σημαινούσης τὴν ἀφαίρεσιν, τὴν ἀπόρριψιν (π.χ. ἀπολέπισις, ἀποδυνάμωσις) καὶ σύμβολον.
Δυστυχῶς, ἐπειδὴ ἡ ἰδία ἡ γλῶσσα ἀποτελεῖ κώδικα συμβόλων, παρακμάζει καὶ αἱ λέξεις -ὡς ἐπισημαίνῃ κι ὁ Θουκυδίδης- χάνουν τὴν πραγματικὴν των σημασίαν, ὅλοι μας σχεδὸν χρησιμοποιῶμεν τὸν ὅρον «ἀποσυμβολισμὸς» θέλοντες νὰ ἐκφράσωμε δι᾿ αὐτοῦ τὴν ἙΡΜΗΝΕΙΑΝ.
Ἑρμηνεία. Λέξις προερχομένη ἐκ τοῦ Ἑρμοῦ, ἐφόρου καὶ προστάτου πάσης κεκρυμμένης ἀληθείας.
Ἐξ᾿ οὗ καὶ ὁ Ἑρμητισμός.
(Μέρος σκέψεών μου ἐξ ὁμιλίας μου «Περὶ Συμβόλων» ἐν τῇ Στοᾷ μου πρὸ πολλῶν ἐτῶν).

Η ΕΙΚΩΝ:
Τὸ «Γαμμάδιον». Ἕνα ἱερόν, σπουδαῖον, πανάρχαιον καὶ βαρυσήμαντον σύμβολον. Ἀχρηστευθὲν, περιέπεσεν εἰς τὰς χείρας διαφόρων ἐγκληματιῶν, καθιστάμενον σύμβολον φρίκης, ὀλέθρου καὶ σκότους.