Ἀλάβανδα.

«...Σὰν θάρθῃ μάρμαρο, τὸ πιὸ καλό, ἀπὸ τ' Ἀλάβανδα, μ' ἁγίασμα τῶν Βλαχερνῶν θὰ βρέξω τὴν κορφὴ μου...».
Ἀπὸ τὸν «Μπολιβάρ» τοῦ Νίκου Ἐγγονοπούλου.

Ἀλάβανδα. Σήμερον ἕνα χωριὸ φέρον τὸ εὐγενὲς καὶ εὔηχον ὄνομα Ντονανγιούρτ.
Πόλις τῆς Καρίας ἐν Μικρᾷ Ἀσίᾳ, παρὰ τῷ ποταμῷ Μαρσύᾳ, ὅστις φέρει σήμερον τὸ ἐπίσης ὡραῖον ὄνομα Τσινατσάυ.
Ἐκεῖ παρήγετο τὸ ἐκλεκτόν ἐρυθρὸν μάρμαρον, ἀστείρευτος πηγὴ πλούτου τῶν Ἀλαβανδέων, οἱ ὁποῖοι λόγῳ τῆς ἀμερίμνου καὶ τρυφηλῆς ζωῆς των ἀπεκλήθησαν οἱ Συβαρῖται τῆς Ἰωνίας.
Διὰ νὰ κολακεύσουν τοὺς Ῥωμαίους «ἀπελευθερωτὰς» των, ἔκτισαν «Ναὸν τῆς Ῥώμης» ὅπου κατ᾿ ἔτος τὴν ἐτίμων διὰ λαμπροῦ «φεστιβάλ».
Καὶ οἱ Ῥωμαῖοι, εὐγνώμονες κι ὁλόχαροι, ἐδώρησαν τὴν πόλιν εἰς τοὺς ...Ῥοδίους διὰ νὰ τοὺς κολακεύσουν.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Ἠ χαμέρπεια ἀνταμείβεται πάντοτε ...χαμερπῶς.