Ἡ τῶν μετάλλων κόπωσις.

Ὅρος τῆς μηχανικῆς, περιγράφων τὴν φθορὰν ἐκ τῆς χρήσεως εἰς ἥν ὑπόκεινται τὰ μέταλλα καθιστάμενα βαθμηδὸν ἀκατάλληλα πρὸς χρῆσιν.
Ὑπάρχει καὶ μιὰ ἄλλη κόπωσις μετάλλων. Οἰκτρωτέρα!
Εἶναι ἡ κόπωσις τὴν ὁποίαν προκαλοῦν τὰ «μέταλλα» εἰς τοὺς ἀνθρώπους ποὺ -ὑποτίθεται- τὰ ἔχουν ἀπορρίψῃ.
Εἰς τὴν τεκτονικὴν μας πραγματικότητα, μᾶς δημιουργοῦν κόπωσιν ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι μεθ᾿ ὑπαρξιακοῦ πείσματος, ἐπανεισάγουν τὰ μέταλλα εἰς τὸ «γίγνεσθαι», ἀπασχολοῦντες μας διαρκῶς καὶ πεισμόνως μὲ τὰς διαρκεῖς των ὀχλήσεις, περιφέροντες τὴν μεταλλικὴν των φιγούραν urbi et orbi, ἐπισείοντες μεταλλικὰ πράγματα.
Καὶ πάντα ἐπιλήσμονες τοῦ ΔΙΚΟΥ των ῥόλου εἰς αὐτὰ τὰ ὁποῖα καταγγέλλουν δίκην Κάτωνος τοῦ Τιμητοῦ.
Ἐπιτέλους, κάποιος «δικὸς» των, ἄς τοὺς βοηθήσῃ λέγων εἰς αὐτοὺς ὅτι κάποια «πράγματα» ἐκ τῆς φύσεώς των εἶναι ῥυθμισμένα ἔτσι, ὥστε νὰ «τακτοποιῶνται» ΜΟΝΟΝ ἐντὸς τοῦ χώρου ὅπου ἀνήκουν.
Ἐκοπώθημεν ἀδ.: μου, ἀλλ᾿ ὄχι τόσον ὥστε νὰ «ἀδειάσωμε τὴν γωνιά» χάριν τῶν «μεταλλικῶν ἀνθρώπων».