Στῆλαι καὶ Κοιλάδες.

Εἰς τὸν Συμβολικὸν Τεκτονισμὸν εὑρισκόμεθα καθήμενοι παρὰ τὰς Στήλας. Εὐθὺς ὡς προαχθῶμεν εἰς τὸν 4ον Βαθμὸν τοῦ Ἀρχαίου & Ἀποδ. Σκωτικοῦ Τύπου εὑρισκόμεθα -ὡς διὰ μαγείας- εἰς τὰς Κοιλάδας.
Ὅπου Κοιλὰς ἐστι τόπος ἀναπεπταμένος διαρρεόμενος ὑπὸ τινος ποταμοῦ.
Ἄν δὲν ὑπάρχῃ ποταμός, τότε δὲν ὑφίσταται κοιλάς, ἀλλὰ πεδιάς.
Δι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Σκωτικὴ τυπολογία χαρακτηρίζει τὴν Κοιλάδα διὰ τοῦ ὀνόματος ἑνὸς ποταμοῦ.
Οὕτω π.χ. λέγομεν Σ. Στ.: Τελ.: «............» ἐν Κοιλάδι Ἰλισσοῦ.
Εἰς παλαιὰ πρακτικὰ τῆς στοᾶς μου (Προμηθεύς), ἱδρυθείσης τῷ 1906 ὑπὸ τῆς τότε Μεγ.: Ἀνατ.:, διαβάζομεν «Ἐν Κοιλ.: Ἰλισσοῦ ΚΑΙ ἐν Ἀνατ.: Ἀθηνῶν».

Διατὶ ἡ ἀπὸ Τύπου εἰς Τύπον ἀλλαγὴ αὕτη;
Πέραν τῆς διοικητικῆς ἀνάγκης μιᾶς «διακριτότητος» τῶν δύο τεκτονικῶν δικαιοδοσιῶν, Μεγάλης Στοᾶς καὶ Ὑπάτου Συμβουλίου, ὑπάρχει ἄραγε καὶ κάποια εἰδοποιὸς διαφορὰ ἐπὶ καθαρῶς φιλοσοφικοῦ ἐπιπέδου;
Νομίζω πώς ναί!
Αἱ Στῆλαι εἶναι δομικὰ στοιχεῖα. Καὶ ἐν τῇ δομικότητί των συνάδουν πρὸς τὸν συμβολικὸν χαρακτῆρα τοῦ Συμβολικοῦ Τεκτονισμοῦ.
Ὅλα ἐν τῷ Συμβολικῷ Τεκτονισμῷ ἔχουν δομικὸν χαρακτῆρα. Αἱ Στῆλαι, οἱ Στῦλοι, τὸ Μωσ.: Δάπεδον, αἱ βαθμίδες τῆς Ἀνατ.:, ὁ Τάπης.
Ἐδῷ, ἐν τῷ συμβολικῷ Ναῷ, ὁ τέκτων εὑρισκόμενος ἐντὸς ἑνὸς προστατευμένου - ἐστεγασμένου αὐστηρῶς περιβάλλοντος, μυεῖται διαρκῶς εἰς τὰ μυστήρια μιᾶς «δεδομημένης» στοᾶς, χρώμενος τῶν συμβόλων.
Ἐδῷ δέχεται τὴν ἐντολὴν μιᾶς μεταβάσεως εἰς τὴν Φύσιν, ἀφοῦ «κατερχόμενος εἰς τὰ βάθη τῆς συνειδήσεως», ἐκκαθαρίσῃ πᾶσαν ἠθικὴν καὶ γνωσιολογικὴν ἐκκρεμμότητα τοῦ πρωτογενοῦς του ὄντος.
Ἡ μετάβασίς του εἰς τὸν Σκωτικὸν Τύπον, συμβολικῶς ἀποτελεῖ μετάβασιν πρὸς τὸν εὑρύτερον Ναὸν τῆς Φύσεως.
Ὡς Διδάσκαλος τῶν βαθμῶν 4-14 θὰ εὑρεθῇ ἐκτὸς στοᾶς, προκειμένου νὰ «ξεκαθαρίσῃ» τὰς ἐκκρεμμότητας τοῦ Χιραμικοῦ Δράματος.
Διότι μπορεῖ ὁ Διδ.: Χιράμ νὰ ἀνεστήθη, ὅμως οἱ ἀχρεῖοι φονεῖς του κυκλοφοροῦν ἀκόμη ἐλεύθεροι.
Ὡς περιστυλιακὸς Ἱππότης Ῥοδόσταυρος, ἐντέλλεται νὰ ἐξαπολυθῇ πρὸς τὴν κοινωνίαν, προκειμένου νὰ τὴν θεραπεύσῃ.
Ὡς Ἱππ.: τοῦ Ἡλίου κυριολεκτικῶς «ἐκτοξεύεται» εἰς συμπαντικὰς τροχιὰς καὶ διαπλανητικὰς ἀφιξαναχωρήσεις, προκειμένου νὰ καταστῇ δωρεοδόχος τῶν Πλανητικῶν Κυρίων.
Ὁ Σκωτικὸς Τύπος -νομίζω-, ἐπιλέγει τὰς Κοιλάδας ὡς τόπον δράσεως, ὄχι ἐκ προθέσεως μιᾶς διακρίσεώς του ἔναντι τοῦ Συμβολικοῦ Τύπου, ἀλλὰ πρὸς ἐμπέδωσιν τῆς ἀληθείας τοῦ ὅτι κινούμεθα πλέον ἐντὸς τοῦ ἐκτὸς Συμβ.: Στοᾶς κόσμου.
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ:
Βλέπων ἐσχάτως διαφόρους προσπαθείας τινῶν πάνυ άγαπητῶν μας ἀδελφῶν, ὅπως «ἐπιλύσουν» θέματα τυπικῆς σημασίας περὶ τὸν Σκωτικὸν Τύπον, μέσῳ διαδικασιῶν ἥκιστα ἀνηκουσῶν εἰς τὸ συμπαντικὸν κλίμα του, εἴτε προσφεύγοντες εἰς μηχανισμοὺς «τοῦ Κόσμου τούτου», εἴτε εἰς διαφόρους βλακώδεις καὶ βεβήλους «διοικητισμούς», θλίβομαι καὶ λυποῦμαι.
Πολλῷ μᾶλλον, ὡς -ἀνενεργὸς πλέον- ΤΕΚΤΩΝ Ἱππότης τοῦ Ναοῦ, ἐνθυμούμενος τὴν τύχην τοῦ Μεγαθύμου Τάγματος, ὅτε οἱ ἐπίβουλοι καὶ ἀχρεῖοι ἐχθροί του, προκειμένου νὰ τὸ καταστρέψουν, συνεπικουρούμενοι ὑπὸ ἐπιόρκων μελῶν του, τὸ προσήγαγον πρὸ τοῦ βεβήλου κριτηρίου τῆς βασιλικῆς (κρατικῆς) ἐξουσίας.
Οἱ ἄνθρωποι τῶν Μυστηρίων ἔχουν τὸ ἐθιμικὸν δικαίωμα μιᾶς «Ἱερᾶς Ἑτεροδικίας», τοὐτέστιν κρίνονται ἄν ὄχι ΑΥΤΟΔΙΚΩΣ τοὐλάχιστον ΑΥΤΟΤΕΛΩΣ.
Ὅσοι δὲν τὸ καταλαβαίνουν, ἀπεργάζονται ἕναν ὄλεθρον, ὁ ὁποῖος, πρωτίστως, ἔσεται ΔΙΚΟΣ των.
Η ΕΙΚΩΝ:
Adolf Hirémy-Hirschl. «Ψυχαὶ ἐν Κοιλάδι Ἀχέροντος».